Wie ben ik? 

Mijn naam is Wim. Ik ben een tweedejaarsstudent Toegepaste Psychologie en een van de twee makers van deze website. Voor ons studieproject moesten we een website maken, en vanwege onze ervaring met piekeren hebben we besloten om een interventie hiervoor te ontwikkelen. Zelf heb ik last gehad van periodes van depressie zo lang als ik me kan herinneren. Mijn leven is natuurlijk niet één grote depressie geweest. Ik heb episodes gehad van depressies die soms een paar weken duurden en soms een paar maanden, gevolgd door een periode waarin mijn gemoedstoestand stabiel op ongeveer een 5 stond, dus ook niet zo geweldig. Hieronder vertel ik meer over mijn mijn ervaringen met depressie en piekeren.

Mijn depressie 

Tijdens mijn depressieve dagen waren de ochtenden en avonden het ergst. Ik werd wakker en voelde me lichamelijk zwaar. Het kostte me veel moeite om mijn bed uit te komen. Ik gaf mezelf op mijn kop en noemde mezelf lui. Het enige wat ik hoefde te doen, was opstaan, dus ik was lui. Daarnaast voelde ik me letterlijk waardeloos. Alles kostte zo veel moeite. Soms was douchen zo’n grote en zware taak dat ik niet dacht dat ik het ooit zou kunnen. Simpelweg opstaan was soms bijna onmogelijk. 

In de tijd dat ik nog bij mijn ouders woonde, ging het redelijk. Mijn moeder sleurde me uit bed en zorgde ervoor dat ik op school aankwam. Maar de vier jaar dat ik nu in mijn eigen appartement woon, waren moeilijker. Ik kwam regelmatig te laat op school of kwam helemaal niet. Het enige geluk dat ik had, was mijn intelligentie en het feit dat ik bijna niet hoefde te leren voor een toets. Anders had ik het eerste jaar van mijn opleiding niet kunnen halen. 

Avond routine

Mijn avonden waren weer heel anders. Ik lag regelmatig wakker. Angstig om te gaan slapen omdat er weer een dag voorbij was waarop ik niets had bereikt. En dan kwam de volgende dag eraan, waarop ik mezelf weer uit bed moest sleuren. Daarnaast lag ik altijd te piekeren, wat me ook wakker hield. Ik lag vol stress over iets raars dat ik volgens mijzelf had gezegd, of over het feit dat anderen mij achterlijk zouden vinden, of over iets wat ik niet goed had gedaan. En over mijn “luiheid” en waarom ik mezelf niet gewoon kon aanzetten tot dat ene groepsproject of de afwas, enzovoort. Ik lag daarover te malen. Niet alleen ’s nachts, maar ook op momenten waarop ik niets deed, zoals in de trein zitten, naar school lopen of ’s ochtends in bed liggen. 

Wat deed ik eraan?

Destijds zocht ik veel afleiding. Als ik mezelf uit bed kon krijgen, was ik vaak aan het gamen of series aan het kijken om mijn gedachten af te leiden van mijn gepieker en mijn gevoelens van waardeloosheid. Hierdoor voelde ik me aan het einde van de dag alleen maar slechter omdat ik uiteindelijk niets had gedaan die dag en mijn tijd had verspild. 

Ongeveer twee jaar geleden ben ik zelfs begonnen met mezelf te snijden als afleiding van mijn nare gevoelens. Zolang ik die pijn voelde, kon ik me daarop focussen en voelde ik me dan niet zo slecht meer. Dit was erg verslavend voor mij, maar ik schaamde me hiervoor. Daarom deed ik het heel bewust op mijn bovenbeen, zodat niemand het zou zien. Als ik nu naar al die littekens kijk, voel ik me er erg naar onder. Ik schaamde me niet alleen voor het snijden, maar ook voor de depressie zelf. Het voelde alsof er iets mis was met mij en ik gewoon geen geluk kon voelen. Door die schaamte in combinatie met het constante gepieker heb ik dit altijd voor mezelf gehouden. Want wat zullen anderen wel niet van mij denken? Ze zullen zeggen dat ik maar gewoon wat harder mijn best moet doen en dat ik lui ben. Want zo dacht ik er zelf over. 

Hoe ik hier overheen ben gekomen 

Ik voel me nu sinds ongeveer december vorig jaar veel beter. Af en toe, als ik een avond niet goed heb geslapen en ’s ochtends vroeg op moet, kan ik me nog erg zwaar en depressief voelen. Alsof het me energie kost om me niet leeg en waardeloos te voelen. Verder pieker ik nog af en toe als ik in bed lig of als ik naar school of naar huis loop, maar dat is een stuk minder geworden. Mijn vrienden hebben me hierbij enorm geholpen. Ik heb ze lang niet altijd goed behandeld, maar toch waren ze er altijd voor me en hebben ze me laten zien dat ik geliefd ben, in ieder geval door hen. En dat ik niet zo waardeloos ben als ik me altijd voelde. Ik ben nog steeds bang dat de dingen die ik doe niet goed zijn, waardoor ik nog steeds moeite heb om te beginnen. Maar ik voel me waardevol en heb het gevoel dat ik dingen kan. Therapie heeft me hierbij ook veel geholpen, maar zonder mijn vrienden of de therapie had ik dit niet bereikt. 

Daarom wil ik de mensen die dit lezen aanmoedigen om te delen waar je mee zit, of dit nu een depressie is, piekeren of wat dan ook. Het helpt om dat te delen met mensen die je vertrouwt. Het is heel kwetsbaar en eng, maar het brengt je een stuk verder. Als het makkelijker is, kun je het ook anoniem delen bij 113 of bijvoorbeeld https://www.allesoke.nl/, maar blijf alsjeblieft niet alleen zitten met je problemen. In de meeste gevallen kom je er dan niet uit.